มูลนิธิชัยพัฒนาแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง

การรื้อโครงสร้างแนวคิดของตนเองสามารถอธิบายองค์ประกอบการดูแลของกรอบการพัฒนาอย่างยั่งยืนของ SEP ได้ เนื่องจากจะช่วยลดแนวโน้มการเห็นแก่ตัวในการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรสาธารณะมากเกินไป นักวิชาการชาวพุทธแย้งว่าขอบเขตที่เลือนลางระหว่างตนเองและโลกสามารถบ่อนทำลายแนวทางที่เป็นประโยชน์ต่อเศรษฐกิจ ซึ่งระบุว่าการเพิ่มประโยชน์ใช้สอยสูงสุดเพียงอย่างเดียวจะทำให้แต่ละบุคคลมีความสุข ถ้าใครแสวงหาความปล่อยตัว คนอื่นก็ต้องประสบความทุกข์เท่ากันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จากมุมมองของชาวพุทธ ประโยชน์ของแต่ละคนไม่สามารถแยกออกจากประโยชน์อื่นๆ ได้ทั้งหมด ในโลกเช่นนี้ ไม่มี “ผลประโยชน์ของตนเอง” แต่กลับมี “ผลประโยชน์ของระบบ” แทน ซึ่งรวมถึงยูทิลิตี้ของระบบย่อยและส่วนบุคคลที่เชื่อมโยงกันอย่างมาก ประการแรก แนวคิดเรื่อง “ความพอประมาณ” มาจากแนวคิดเรื่องทางสายกลาง (มัชฌิมปัฏปาทะ ในภาษาบาลี) ซึ่งเป็นหลักศีลธรรมข้อหนึ่งของพุทธศาสนาในแต่ละวัน ในประเทศไทย ชุมชนท้องถิ่นส่วนใหญ่มีประวัติความเป็นมาเกิดขึ้นรอบๆ วัดพุทธ ในชุมชน ผู้คนฝึกฝนทางสายกลางด้วยวิธีการนั่งสมาธิต่างๆ ที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อลดความปรารถนา ความสนใจในตนเอง และการปล่อยตัวมากเกินไป ในขณะเดียวกันก็บริโภคและความพึงพอใจอย่างเหมาะสม บ่อยครั้งสิ่งนี้จะสังเกตได้เมื่อผู้คนและพระภิกษุร่วมกันพยายามตระหนักว่าแนวคิดเรื่องผลประโยชน์ส่วนตนนั้นไม่มีอยู่จริงในความเป็นจริง